ආර්යාව එළි බැස්සේ ය. ශ්‍රීමතානෝ සතියේ දින හත‍ෙහිම පැය විසිහතරම පුරා ජනතා සේවයට කැපවීම පිනිස නින්ද නොයන ඖෂධ සොයමින් ගූගලය පීරනවා ඇත. ඇඔරිය යුතු හොඳම ගුලිය ගැන කල්පනා කරමින් වික්‍රමසිංහ දස අතේ ඇඹරෙනවා ඇත.රාජපක්ෂගේ දෑත් ශක්තිමත් කිරීමට බල්ටි පිනුම් නෙැගැසුවේ නම් ‘මට තමයි එන්න තිබුණේ’ කියමින් කරු ජයසූරිය හූල්ලනවා ඇත.
ගෝටා සිංගප්පූරුවේ ගත කළ වෛද්‍ය නිවාඩුව අවසන් කරමින් හෙට අනිද්දා රටට පහත් වනවා ඇත. ගෝටාගේ මිලිටරි සගයෝ ගාලු මුවදොර පිටියේ එල්ලා මරා දැමිය යුතු ‘ද්‍රෝහීන්’ ගේ ලැයිස්තු සුද්ධ කරනවා ඇත. ‘අපි ගෝටාභය ජනාධිපති අපේක්ෂකයා ලෙස තීරණය කරලා ඉවරයි. මහින්ද රාජපක්ෂට තෝරන්න දෙයක් නෑ’ යැයි සිංහල අන්තවාදීන් කළ අභියෝගය ගැන බියකරු සිහින දකිමින් රාජපක්ෂ කලපනා කරනු ඇත්තේ ගෝටා මට ද උන්ට ද කියා ය.
නොවී විරූ දේශපාලන අනාථභාවයකට පත් හිටං, පසුගිය පෙබරවාරි මාසයේ පළ කරන බවට කයිවාරු ගැසූ ‘රනිල් වික්‍රමසිංහ දුෂ්චරිතාපදානය’ ලියා අවසන් නොකිරීම ගැන කුලී ලියන්නන්ට අපවාද නගමින් කැ මොර දෙනවා ඇත. අත්තෙන් අත්තට පනින කුරුල්ලාට වූයේ තෙමී නහින්නට ය. මත් ද්‍රව්‍ය සමඟ සටන කොට උඩය. මරණ දඩුවම් අත්සන් කොළේ දෙපරැන්ද ළඟය. නටපු නැටුමකුත් නැති බෙරේ පළුවකුත් නැති ජනාධාපති සිරිසේන දින දර්ශනයේ කොළ ගලවනු ඇත්තේ ඉකි බිඳිමිනි.
වික්‍රමසිංහගේ හිතමිතුරු සමාජයට තවදුරටත් එජාපය තුල අධිකාරී බලය නැත. ඔහුගේ ගජයෝ පවා වෙන්ඩ ශ්‍රීමත් සජිත් ප්‍රේමදාස පසුපස ය. සජිත්ට ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකත්වය නොදුනහොත් එජාපය පතුරු යනවා ඇත. වික්‍රමසිංහ උත්සාහ කරනු ඇත්තේ කරු ජයසූරියට පළිහක් කරගෙන සජිත් සමඟ යුද්ධයට යෑමටය. පක්ෂ නායකත්වය අත හැරීමට වික්‍රමසිංහගේ අදහසක් නැත. මන්ද යත් අගමැතිකමට වඩා විපක්ෂ නායකකම යහපත්බව ජීවිත දශක දෙකක අත්දැකීමෙන් ඔහු යස රඟට දන්නා නිසා ය.
ගෝටාභයට තවමත් සිය ඇමෙරිකානු පුරවැසිකම අත්හැරීමට ඒක්සත් ජනපද ආණ්ඩුව අවසර දී නැත. සාමාන්‍යයෙන් යුරෝපීයකුට සිය ඇමෙරිකානු පුරවැසිකම අත්හැරීමට යන්නේ සතියකට අඩු කාලයකි. මිලින්ද මොරගොඩට ඒ් සඳහා ගත වුයේ දින 10ක් පමණක් යැයි කියනු ලැබේ. ගෝටාභයට දෙමසක් තරම් ගතවීත් ඒම අවසරය නොලැබීම ප්‍රශ්ණයක් ඉතිරි කරයි.
රනිල්ගේ ගේම්
ද්විත්ව පුරවැසියකුගේ නාම යෝජනා ප්‍රතික්ෂේප කිරීමට මැතිවරණ කොමිසමට බලය පැවරෙන පනත් කෙටුම්පත් සකස් කර අවසන් කරන ලද්දේ 2018 වසරෙහි සැප්තැම්බර් මාසයේ ය. තවමත් රනිල් වික්‍රමසිංහ ඒ මත සිය පශ්චාත් භාගය තබාගෙන සිටින්නේ රාජපක්ෂවරුන් සමඟ ඇති කපටි ගනුදෙනුව නිසා ය. ගෝටාභයගේ ජනාධිපතිවරණ ව්‍යාපාරය දැන් සැළසුම්කර අවසන් යැයි කියනු ලැබේ.
දැනට පෙනෙන විදිහට ජනාධිපතිවරණ ව්‍යාපාරයේ ප්‍රධාන තරඟකරුවන් දෙදෙනා වනු ඇත්තේ ගෝටාභය රාජපක්ෂ සහ සජිත් ප්‍රේමදාසය. ගෝටාභය ඉදිරිපත් නොකළහොත් රාජපක්ෂ පාර්ශවයට වන හානියට වඩා හානියක් සජිත් ප්‍රේමදාස ඉදිරිපත් නොකළහොත් එජාපයට සිදුවේ. අප කැමැති වුවත් නැතත් යථාර්තය එයයි.
දකුණෙහිදී පන්සල් ගාණේ බඩගාමින් ද, උතුරෙහිදී දෙවසරකින් දේශපාලන විසඳුමක් ලබා දෙන බවට බේගල් ඇදබාමින්ද වික්‍රමසිංහ පෙන්වන්නේ වාර්තාගත පරාජයන්ට තවත් දීර්ඝ කර ගැනීමට ඇති සූදානමයි. එසේ නමුත් දේශපාලන සොම්බියෙකු වන රනිල් වික්‍රමසිංහට මෙවර අංචි ඇදීම ඉතා දුෂ්කර වන්නට ඉඩ තිබේ.
ගෝටාගේ දේශපාලන පාබල හමුදාව සංයුක්ත වන්නේ අමු ජාතිවාදීන්ගෙන් ය. ඔව්හු සුළුතර ප්‍රජාවන්ගේ අයිතීන්ට දරුණු ලෙස විරුද්ධ ය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවට අනෙකා මර්දනය කිරීම සිය දේශපාලනය ලෙස සළකයි. අන්තවාදී ව්‍යජ පුවත් මගින් රට ගිනි තියන මාධ්‍ය ජාල ගෝටාභයගේ හොරණෑකරුවන් ය. ගෝටාභයගේ සමස්ත දේශපාලන ව්‍යාපාරය ම පදනම් වනු ඇත්තේ සිංහල බෞද්ධ මහ ජාතිවාදය, භීතිය, වාර්ගික විශමතාවයන්, ආර්ථික සංවර්ධනය සහ ශක්තිමක් පාලකයෙක් යන මතවාදය වටා ය.
සජිත් ප්‍රේමදාස යනු
සජිත් ප්‍රේමදාස ඊට වෙනස් ද? ඔහු මරණ දඩුවම පැමිණවීමට පක්ෂ ය. ඔහුගේ බිරිඳ දැනටමත් ජනප්‍රවාද ගත කටුස්සා මෙන් ආර්යාව යන පට්ටම බෙල්ලේ ඒල්ලාගෙන තිබේ. සජිත් යනු මිථ්‍යා විශ්වාසන්හි ගිලී ගි, සාත්තරකාර කපටින්ට දෙවියන්ට සේ සළකන්නෙකි. තවද සියල්ලටමත් වඩා ඔහු බලය බෙදීමට පක්ෂ නැත. ඔහුට අනුව ආර්ථික සංවර්ධනය ජනවාර්ගික ප්‍රශ්ණයට විසඳුමයි. සිය පියාගේ නමින් රටපුරා සෑම දිසාවකම දැවැන්ත බෞද්ධ පන්සල් 25ක් සාදන බවට ද ඔහු දැනටමත් ශපථ කර තිබේ.
බැලූ බැල්මට ම පෙනන පරිදි මේ දෙදෙනාගේ දේශපාලනයේ එතරම් වෙනසක් නැත. ගෝටා නූතනවාදී මර්දකයෙකි. සජිත් ගතානුගතික මර්දකයෙකි. ජනාධිපති ප්‍රේමදාස ගෙන ගිය භීෂණකාරී දේශපාලනය ආදර්ශයක් ලෙස සළකන සජිත් ප්‍රේමදාසටද මර්දකයෙක් වීමට සුදුසුකම් තිබේ. දෙදෙනාම පන්සල් දේශපාලනය සිය ප්‍රධාන කක්ෂය ලෙස ගන්නවා ඇත. එනයින්ම අන්තවාදී බෞද්ධ භික්ෂූන්ගේ දේශපාලන සිරකරුවන් බවට දෙදෙනා ම පත්වීමට ඇති ඉඩ ද වැඩිය.
මේ තාක් කල් ශ්‍රී ලංකාව පාලනය කළ දේශපාලන ධාරා දෙකම, මතවාදී වශයෙන් සුළුතර අයිතිවාසිකම් නොසළකන සහ මතවාදීමය වශයෙන් සිංහල බෞද්ධ දේශපාලන පක්ෂ බවට පත්වීම එළඹෙන ජනාධිපතිවරණය විසින් සනිටුහන් කරන්නට බොහෝ දුරට ම ඉඩ තිබේ. සජිත් ප්‍රේමදාසගේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය මහින්ද රාජපක්ෂගේ පොදුජන පෙරමුණෙන් වෙනස්වීමට ඉඩක් නැත.
රට කෑ හැටි
මෙම දේශපාලන ධාරා දෙකම මෙරට අද පත්ව තිබෙන සමාජ ආර්ථික දේශපාලන අර්බූදයන්ට වගකිය යුතුය. 1948 දී මෙරට නිදහස ලබන විට මෙරට ඉතා හොඳින් සංවිධිත සහ වින ගරුක රාජ්‍ය පරිපාලන සේවාවක් තිබුණි. බ්‍රිතාන්‍යයින් මෙරට හැර යන විට මාස 17ක ආනනයන් සඳහා ප්‍රමාණවත් විදේශ විනිමය සංචිතයක් තිබුණි. (වර්තමානයෙහි එය බොහෝ විට එය දෙමසකට පමණක් ප්‍රමාණවත් ය). විදේශ ණය දළ ජාතික නිශ්පාදනයෙන් සියයට 04ක් (අද සියයට 80 තරම්. ය) පමණක් ද දේශීය ණය දළ ජාතික නිශ්පාදනයෙන් සියයට 14ක (අද සියයට 70 තරම් ය.) පමණක් ද විය. එදා ඩොලරයකට රුපියල් වටිනාකම 3.32ක් (අද 175ක් තරම් ය) විය. ( හිටපු මහබැංකු නියෝජ්‍ය අධිපති ඩබ්.ඒ. විජේවර්ධන පළ කරන ලද ලිපියකිනි.)
එම පදනම මත ගොඩනැගිය හැකිව තිබූ ශ්‍රී ලංකාව විනාශ කරන ලදදේ ගෝටාභය සහ සජිත් විසින් නියෝජනය කරනු බලන දේශපාලන ප්‍රවණතා දෙක විසිනි. 2015 ජනවාරිය මේ විශම චක්‍රය අවසන් කිරීමට මෙරට ජනතාව ලබා දුන් අවස්ථාවය. සිරිසේන සහ වික්‍රමසිංහ දෙබෑයෝ ඒ අනගි අවස්ථාව විකුණා දැමූහ.
මෙරට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ සමාජ සාධාරණත්වය ප්‍රර්ථනා කරන කිසිවකුට මෙම බලවේග දෙක සමඟ තව දුරටත් ගමන් කළ නොහැක. අනෙකා පැරදවීමට වෙන එකෙකුට ජන්දය දීම අවසන් කළ යුතු කාලය පැමිණ තිබේ.
ජනාධිපතිවරණ දේශපාලනය අභිමුව අපේ ආරම්භක ස්ථානය විය යුත්තේ එයයි. විකල්ප දේශපාලනයක් සෙවිල්ල ඇරඹෙනු ඇත්තේ එම තීරණයට අප පැමිණියහොත් පමණි.බලය අල්ලා ගැනීමට විකල්ප වාම හරිත දේශපාලනයකට තවම නොහැක. අප සතු බලය වනු ඇත්තේ බලපෑමේ දේශපාලනයක් බවට පත් වීමයි. එවැනි අවකාශයක් නිර්මානය නොවන්නේ නම් අපටද අබ සරණය.