ප්‍රංශ – ඇල්ජීරියානු ලේඛක ඇල්බෙයා කැමූ උපත ලැබුවේ 1913 නොවැම්බර් 7 වන දින ප්‍රංශ ඇල්ජීරියාවේ මොන්ඩෝවි (වර්තමාන ඩ්‍රියාන්) හිදීය. ඔහුගේ දෙමව්පියන් යටත් විජිතවල වඩා හොඳ ජීවිතයක් අපේක්‍ෂා කල ප්‍රංශ සංක්‍රමණිකයන් වූහ. ඔහුගේ පියා දුප්පත් ප්‍රංශ කෘෂිකාර්මික කම්කරුවෙකු වූ අතර 914 දී පළමුවන ලෝක සංග්‍රාමයේදී මිය ගියේය.
කැමූ අර්ධ වශයෙන් බිහිරි වූ සිය මව සහ වැඩිමහල් සොහොයුරා වන ලුසීන් සමඟ ඇල්ජියර්ස් හි බෙල්කෝට් කොටසේ ජීවත් විය. කුඩා කාලයේ සිට දිලිඳු කම ඔහු අත් වින්දේය. තම පවුල සියලු මිනිස් දුක්ඛිත තත්වය හා අවාසනාව නියෝජනය කල බව පසු කාලයක ඔහු පැවසීය. ඔහුගේ ළමා කාලයේ දුගී භාවය ඔහුගේ ලිවීමට, දේශපාලනයට හා බොහෝ ආකාර වලින් ඔහුගේ ආකල්ප වලට බලපෑවේය 1918 දී කැමූ ප්‍රාථමික පාසලට ඇතුළත් වූ අතර 1923 දී ඇල්ජියර්ස් ලයිසියම් පාසල සඳහා ශිෂ්‍යත්වයක් දිනා ගත්තේය. දරිද්‍රතාවයෙන් මිදීමේ පියවරක් ලෙස කැමූ ඇල්ජියර්ස් විශ්ව විද්‍යාලට ඇතුළත් විය. ඔහු ඇල්ජියර්ස් විශ්ව විද්‍යාලයේ දර්ශනය හැදෑරීය.
කැමූ දර්ශනවාදයට යොමු වූයේ ඔහුගේ දර්ශන ගුරුවරයා වූ ජීන් ග්‍රෙනියර්ගේ බලපෑමෙනි. ඔහු ග්‍රීක දාර්ශනිකයන් සහ ෆ්‍රෙඩ්‍රික් නීට්‍ෂේ ගේ කෘති කියවීය. කැමූ, ස්ටෙන්ඩල්, හර්මන් මෙල්විල්, ෆියෝඩර් දොස්තයෙව්ස්කි සහ ෆ්‍රාන්ස් කෆ්කා වැනි ලේඛකයන් ගේ කෘති අධ්‍යනය කලේය. කැමූ ඔහුගේ දර්ශනය බොහෝමයක් පැවැත්මේ ප්‍රශ්න වටා යොමු කළේය. සොබාදහමේ විකාර රූපී සහ නිරපේක්‍ෂ උදාසීනත්වය ඔහු වටහා ගත්තේය.
“ඔහු මානව නිදහස අගය කලේය. නිදහස” යන්නෙන් ඔහු අදහස් කරන්නේ ආගමික භක්තිය හෝ වෙනත් අයගේ සදාචාර සංග්‍රහයන් මගින් සිරගත නොවීමයි. කැමූගේ දර්ශනය පශ්චාත්-ආගමික ලෝකයේ ගැටළු සහ අන්තරායන් ගවේෂණය කිරීමේ උත්සාහයකි”
ඇල්බෙයා කැමූ ඇල්ජීරියාවේ දෙවන පරම්පරාවේ ප්‍රංශ ජාතිකයෙකි. ඔහු වයස අවුරුදු විසිපහේදී ප්‍රංශයට පැමිණියේය. කැමූ ප්‍රංශ සාහිත්‍යයේ දැවැන්තයෙකු ලෙස සලකනු ලැබුවද ඔහුගේ ජීවිතය හා කලාව වඩාත් හැඩගස්වා ඇත්තේ ඔහුගේ උතුරු අප්‍රිකානු උපන් ස්ථානයයි. කැමූ ප්‍රබල දාර්ශනික නැඹුරුවක් ඇති නවකතාකරුවෙකි. එහෙත් ඔහු තමන් දාර්ශනිකයෙකු ලෙස හඳුන්වනවාට එරෙහි විය. කැමූ ගේ නවකතාවල ප්‍රධාන තේමාව වන්නේ මිනිස් ජීවිතය වෛෂයිකව (objectively) කථා කිරීම අර්ථ විරහිත ය යන අදහසයි. කැමූගේ සමස්ත දර්ශනය පදනම් වී ඇත්තේ absurdism (විකාරරූපී / නිරර්ථක ) අදහස මතය. මෙහිදී absurdism යනු අවුල් සහගත හා අතාර්කික විශ්වයක කිසිවක් සොයා ගැනීමට මිනිසාට ඇති නොහැකියාවයි. ඔහු තර්ක කරන්නේ ජීවිතයේ අරුත පිළිබඳ ප්‍රශ්නයට සෑහීමකට පත්විය හැකි පිළිතුරක් සොයාගත නොහැකි බවත්, විශ්වය මත අර්ථයක් පැටවීමට දරන ඕනෑම උත්සාහයක් ව්‍යසනයකින් අවසන් වන බවත් ය.
ඔහු මානව නිදහස අගය කලේය. නිදහස” යන්නෙන් ඔහු අදහස් කරන්නේ ආගමික භක්තිය හෝ වෙනත් අයගේ සදාචාර සංග්‍රහයන් මගින් සිරගත නොවීමයි. කැමූගේ දර්ශනය පශ්චාත්-ආගමික ලෝකයේ ගැටළු සහ අන්තරායන් ගවේෂණය කිරීමේ උත්සාහයකි .කැමූ සංවිධානාත්මක ආගම් ආගම් ප්‍රතික්ශේප කලේය. කැමූ ආගම ප්රතික්ෂේප කිරීමට වැදගත් හේතුවක් වන්නේ එය යථාර්ථයේ විකාර ස්වභාවයට ව්‍යාජ විසඳුම් ලබා දීම සඳහා භාවිතා කිරීමයි. කැමූගේ ස්ථාවරය වන්නේ බලාපොරොත්තුවට හේතුවක් නොමැති නමුත් එය බලාපොරොත්තු සුන්වීමට හේතුවක් නොවන බවයි.
කැමූ සිය සුප්‍රසිද්ධ සාහිත්‍ය රචනාව වන The Myth of Sisyphus (සිසිෆස්ගේ මිථ්‍යාව) (1942) මගින් ඔහුගේ absurdism පිළිබඳ න්‍යාය වඩාත් සෘජුවම පැහැදිලි කරයි. කැමූ තර්ක කරන්නේ, “පැවැත්මේ තේරුම කුමක්ද?” යන ප්‍රශ්නය ඇසීමෙන් මිනිසුන්ට ගැලවිය නොහැකි බවයි. සිසිෆස් මෙන්, මිනිසුන්ට ජීවිතයේ අරුත ගැන දිගින් දිගටම විමසීමට නොහැක. මිනිසා අනිවාර්‍යෙන් මිය යා යුතු අතර මේ ජීවිතයෙන් ඔබ්බට කිසිවක් නැත. සිසිෆස් මිනිස් සංහතියේ සංකේතයක් බවට පත්වන අතර, ඔහුගේ නිරන්තර උත්සාහය තුළ, යම් දුක්ඛිත ජයග්‍රහණයක් ලබා ගනී. සිසිපස් නිරන්තරයෙන් හා සාර්ථකත්වයේ බලාපොරොත්තුවකින් තොරව අරගල කළ යුතුය.
“කැමූ පෙන්නුම් කරන්නේ සිසිෆස් සතුටින් සිටින බවයි. කැමූ අවධාරනය කරන්නේ අප විකාරරූපී හා නිරර්ථක ලෝකය හමුවේ නොනැසී පැවතිය යුතු අතර ව්‍යාජ බලාපොරොත්තුවකට යටත් නොවිය යුතු බවයි.”
මෙම කෘතිය සඳහා සෙරෙන් කීර්කගාඩ්, ආතර් ෂොපෙන්හෝවර් සහ ෆ්‍රෙඩ්‍රික් නීට්‍ෂේ වැනි දාර්ශනිකයින්ගේ ආභාෂය ඔහුට ලැබුණි. ජීවිතය විකාර සහගත බවත්, එය කිසි විටෙකත් අර්ථයක් නැති බවත් ඔබ සිතන්නේ නම්, ජීවත්වීමේ තේරුම කුමක්ද? කැමූ The Myth of Sisyphus හි අසන ප්‍රශ්නය මෙයයි කැමූ ට අනුව ජීවිතයට අර්ථයක් නැති අතර අර්ථයේ ප්‍රභවයක් විය හැකි කිසිවක් නොපවතියි. ඔහු පවසන්නේ, “ඇත්තේ බරපතල දාර්ශනික ගැටළුවක් පමණක් වන අතර එය සියදිවි නසා ගැනීමකි. නීට්‍ෂේගේ ප්‍රවේශය මෙන් කැමූද සිතුවේ ජීවිතය අභ්‍යන්තර අර්ථයකින් තොර බවය. මිනිසුන් තම ජීවිත ගත කරන්නේ මරණයේ නිශ්චිතභාවය නොදැන සිටි ආකාරයට බව ඔහු කියයි. පොදු රොමෑන්ටිකවාදයෙන් ඉවත් වූ පසු, ලෝකය අමුතු හා අමානුෂික ස්ථානයකි. තාර්කිකත්වය සහ විද්‍යාවට ලෝකය පැහැදිලි කළ නොහැක. ඔවුන්ගේ කථා අවසානයේ අර්ථ විරහිත වියුක්ත කිරීම්, රූපක වලින් අවසන් වේ. නූතන විද්‍යාව දන්නේ චලිතයේ පදාර්ථය පමණි. මිනිසා ජීවත් විය යුත්තේ කෙසේද? යන්න බලතල මත හෝ සාධාරණීකරණය මත පදනම් වේ.
කැමූ, දෙවිවරුන්ට විරුද්ධව මරණයට දම්වැල් දැමූ සිසිෆස්ගේ පුරාවෘත්තය ගෙනහැර දක්වයි. සිසිෆස් ග්‍රීක පුරාවෘත්තවල එන චරිතයකි. ග්‍රීක රජෙකු වූ සිසිපස් දෙවිවරුන් විසින් හෙළා දකින ලදී. ඔහුගේ අවසාන ඉරණම වූයේ කන්දක් උඩට පර්වතයක් තල්ලු කිරීමයි. කන්ද උඩට පර්වතය ගෙන ගියද එය ආපසු රෝල්වී පහළට පෙරලෙයි. සිසිෆස් යළිත් පහලට ගොස් පර්වතය කර තබාගෙන කන්ද නගියි. යළිත් වරක් එය පහළට පෙරලෙයි. එහි අවසානයක් නැත. සංසිද්ධිය දිගින් දිගටම සිදු වෙයි. හෝමර් ඔඩෙසි හි සිසිෆස් පිළිබඳව මෙසේ ලියයි. ” අත් දෙකෙන් විශාල පර්වතයක් සමඟ පොරබදමින් සිටි සිසිපස්ගේ වධහිංසාව මම දුටුවෙමි. දෑත් වලින් ග්‍රහනය කර ගනිමින් ඔහු විශාල ගල ඉහළට තල්ලු කළේය. නමුත් සෑම අවස්ථාවකදීම ඔහු එය පෙරළී යළිත් තැනිතලාව දෙසට ගියේය. ඒ නිසා ඔහුට තවත් වරක් ගල ඉහළට තල්ලු කිරීමට සිදු වූ අතර ඔහුගේ අත් පා වලින් දහඩිය ගැළුවේය. දූවිලි ඔහුගේ හිසට ඉහළින් ඉහළට නැගුනි”එක් අතකින් සිසිෆස්ගේ කතාව පැවැත්මවාදී ය. මන්දයත් පැවැත්මේ ප්‍රධාන චරිතයක් වූ එය ජීවිතය පිළිබඳ ඔහුගේ දෘෂ්ටිය නිරූපණය කරයි. කැමූ සිසිෆස්ව දකින්නේ ජීවිතය උපරිමයෙන් ජීවත්වන, මරණයට වෛර කරන, අර්ථ විරහිත කර්තව්‍යයකට හෙළා දකින විකාරරූපී වීරයා ලෙසය. සිසිෆස් විකාරරූපී හා නිරර්ථක තත්ත්වයන් හමුවේ ජීවත් වීමට තෝරා ගන්නා බැවින් එක්තරා ආකාරයක වීරයෙකි. කැමූ පෙන්නුම් කරන්නේ සිසිෆස් සතුටින් සිටින බවයි. කැමූ අවධාරනය කරන්නේ අප විකාරරූපී හා නිරර්ථක ලෝකය හමුවේ නොනැසී පැවතිය යුතු අතර ව්‍යාජ බලාපොරොත්තුවකට යටත් නොවිය යුතු බවයි.
කැමූ absurdism අර්ථ දක්වන්නේ මිනිසාගේ තර්කනය, අර්ථය සහ පිළිවෙල සඳහා ඇති ආශාව සහ මෙම ආශාව තෘප්තිමත් කිරීමට ලෝකයට ඇති නොහැකියාව අතර ගැටුම ලෙස ය. විකාරරූපී හා නිරර්ථක බව යනු සතුටින් පිරි ලෝකයක් සඳහා මිනිසාගේ ආශාව, ඔහුට තාර්කිකව තේරුම් ගත හැකි ලෝකයක් සහ සැබෑ ලෝකය අතර ඇති පරතරයයි. ‘ Absurdism ’ යනු අභිලාෂයන් සහ යථාර්ථය අතර විශාල හාස්‍යජනක පරතරයකි. අපගේ ජීවිත සඳහා අප ආයෝජනය කරන අර්ථය හා සැලසුම් අතර ඇති පරතරය සහ අතාර්කික විශ්වයේ උදාසීනත්වය නිසා ජීවිතයම විකාරරූපී හා නිරර්ථක බව ඔහු කියා සිටි අතර ඔහුගේ අදහස මෙම කෘතියෙන් ගවේෂණය කළේය.ව්‍යාකූලත්වය හැර අන් කිසිවක් ඉදිරිපත් නොකරන ලෝකයේ ජීවිතය විකාර සහගත වන අතර මරණය එය අර්ථ විරහිත කරයි.
ජීවිතයට සහ සියලු පැවැත්මට අවසාන අරුතක් සොයා ගැනීමට මිනිසාට සහජ ආශාවක් තිබෙන බව කැමූ පවසයි. Absurdism යනු ජීවිතයේ අවසාන අරුත පිළිබඳ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් සෙවීමේ මානව ආශාව සහ එවැනි ආශාවක් ඉටු කිරීම සඳහා වන සියලු උත්සාහයන් ව්‍යර්ථ කරන විශ්වයක් තුළ පවතින බොහෝ පුද්ගලයින් කෙරෙහි සීතල හා උදාසීනත්වය අතර ගැටුමයි. Absurdism යනු ප්‍රතිසන්ධානය කළ නොහැකි පරස්පර විරෝධයක් වන අතර, මෙම ප්‍රතිවිරෝධය සමථයකට පත් කිරීමේ ඕනෑම උත්සාහයක් හුදෙක් එයින් ගැලවීමට ගත් උත්සාහයකි. Absurdism යනු විශ්වයේ හෝ මනුෂ්‍යයාගේ තනි වස්තුවක් ලෙස නොව මූලික වශයෙන් සම්බන්ධතාවයකි: එය අවසාන අර්ථය සොයන ජීවියෙකු අතර සිදුවන සම්බන්ධතාවයක් වන අතර නිශ්චිත පිළිතුරක් ලබා ගැනීමේදී සැමවිටම කලකිරීමට පත් වනු ඇත. කිසියම් නිශ්චිත අවසාන අර්ථයක් සෙවීම සඳහා මිනිසා නිරන්තරයෙන් උත්සාහ කරන්නේ විකාරරූපී හා නිරර්ථක බවින් පිටවීමට ය.
දෙවන ලෝක සංග්‍රාමය ආරම්භයේ දී කැමූස් මෙම The Myth of Sisyphus කෘතිය ලිවීය. එය පැවැත්මේ චින්තනයේ තීරණාත්මක නිරූපණයකි. කැමූ අපේක්‍ෂා භංගත්වයෙන් මිදීමට මාර්ගයක් ඉදිරිපත් කරයි, පුද්ගලික පැවැත්මේ වටිනාකම හවුරු කරයි. ජීවත්වීමේ හැකියාව ගෞරවාන්විතව සහ අව්‍යාජභාවයෙන් යුතුව භාවිතා කල යුතු බව ඔහු අවධාරණය කරයි.
1942 වසරේදී ඔහු “The Stranger” නවකතාව ප්‍රකාශයට පත් කලේය. ( මෙම නවකතාව පිටස්තරයා නමින් මහාචාර්‍ය සෝමරත්න බාලසූරිය විසින් සිංහල බසට පරිවර්තනය කොට ඇත). මිනිස් ක්‍රියාවන් හා තීරණ වල අතාර්කිකත්වය කැමූ පෙන්වා දෙයි. මිනිස් ක්‍රියාවන්, තීරණ, ජීවිතය සහ සබඳතාවල මෙම අතාර්කිකත්වය පෙන්වීමට ඔහු මර්සෝ ගේ චරිතය ඉදිරිපත් කරයි. නවකතාවේ ප්‍රධාන චරිතය මර්සෝ හුදෙකලා, වෙන්වූ සහ හැඟීම් විරහිත අයෙකි. ඔහු සිදුවීම් හෝ ඒවායේ ප්‍රතිවිපාක ගැන වැඩි යමක් සිතන්නේ නැත, එසේම ඔහු සබඳතා හෝ චිත්තවේගීය කාලවලදී වැඩි හැඟීමක් ප්‍රකාශ නොකරයි. මර්සෝ කිසිවක් නැති තැනක අර්ථයක් ඇති ලෙස හැසිරීම ප්රතික්ෂේප කරයි. ඔහු ජීවිතයේ සිදුවීම් ගැන අනියම් හා උදාසීන බවක් පෙන්වයි. මර්සෝ යනු සමාජයේ නෙරපා හැරීමකි.
මර්සෝ සත්‍යවාදී පුද්ගලයෙකි. ඔහුගේ උදාසීනත්වය හේතුවෙන් ඔහු සමාජයෙන් දුරස් වී සිටී. ඔහු තම මවගේ මරණය ගැන දක්වන උදාසීනත්වය විවේචනයට ලක් වෙයි. අවමංගල්‍ය උත්සවයේදී මර්සෝ කිසි විටෙකත් තම මව ගැන වැලපුණේ නැත. ඔහු ජීවිතය පුරා නින්දෙන් ඇවිද යන මිනිසෙකි. ඔහුට ජීවිතයේ කිසිදු අර්ථයක් නොමැති නිසා ඔහු හැඟීම් පෙන්වන්නේ නැත. තම මව අර්ථ විරහිත විශ්වයක් වැලඳගෙන සිටි බව මර්සෝ සිතයි. හදිසි කෝපය නිසා මර්සෝ අරාබි ජාතිකයෙකු මරා දමයි. මිනී මැරුම නිසා නඩු විභාගයට මුහුණ දෙන මර්සෝ සැබවින්ම වැලඳ ගන්නේ මිනිස් පැවැත්මට වඩා විශාල අර්ථයක් නැත යන අදහසයි. ඔහු අනාගතය පිළිබඳ සියලු බලාපොරොත්තු අතහැර “ලෝකයේ මෘදු උදාසීනත්වය” පිළිගනී. ඔහුගේ පැවැත්මේ විශ්වාසයන් සමාජයට තේරෙන්නේ නැත. ඔහුට ජීවිතයට අර්ථයක් නැත, සහ ඔහුගේ එකම නිශ්චිතභාවය සහ සහතිකය මරණයයි. ඔහුට මරණ දඞුවම නියම වූ පසුව දේවගැතිවරයා මරණින් මතු ජීවිතය පිළිබඳව මර්සෝ වෙත ගොස් දේශන පවත්වයි. “මට ඉතිරිව ඇත්තේ තව ටික වේලාවකි. එය දෙවියන් වහන්සේ වෙනුවෙන් නාස්ති කිරීමට මට අවශ්‍ය නැත” යනුවෙන් මර්සෝ දේවගැතිවරයාට පවසයි. ඔහුගේ මරණ දඞුවම ද ජීවිතයේ විකාරරූපී බව සංකේතවත් කරයි.
මිනිස් ජීවිතය, මානව සම්බන්ධතා සහ පෘථිවියේ ජීවයේ අර්ථ විරහිතභාවය මෙම නවකතාවේ ප්‍රධාන තේමාවකි. මර්සෝ අතින් අරාබි ජාතිකයා මරුමුවට පත් වීම යටත් විජිතකරණය කරන ලද ප්‍රංශ ජාතිකයන් විසින් ඇල්ජීරියානු මුස්ලිම්වරුන්ට සැලකීමේ රූපකයක් ලෙස සමහර විචාරකයන් සලකති. මෙම නවකතාව නාසි විරෝධී කවයන් තුළ සහ ජීන්-පෝල් සාත්‍රේගේ ” ගුරුකුලය තුල අතිශයින් ජනප්‍රිය වූ අතර 20 වන සියවසේ සාහිත්‍යයේ සම්භාව්‍යයක් ලෙස සැලකේ. ලෝකය අර්ථ විරහිත, විකාරරූපී සහ උදාසීන බව තම කෘතිය හරහා කැමූ පෙන්වා දුන්නේය.
ඇල්බෙයා කැමූ විසින් 1947 දී ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද නවකතාව වන The Plague (මහාමාරිය) ප්‍රංශ ඇල්ජීරියානු නගරයක් වන ඇල්ජීරියානු වෙරළබඩ නගරයක් වන ඕරාන් පුරා පැතිරෙන බුබොනික් වසංගතයක් පිළිබඳ නාඳුනන කථිකයෙකුගේ දෘෂ්ටි කෝණයෙන් කියන කතාවකි. මහාමාරිය ෆැසිස්ට්වාදයේ උපමානයක් ලෙස කියවා ඇත. උදාසීන විශ්වයක් හමුවේ අහඹු නපුරට සහ මානව සහයෝගීතාවයට කැමූ දක්වන ප්‍රතිචාර නවකතාවෙන් පෙන්වා දෙයි.
මුලදී, පැතිරෙන වසංගතය සම්බන්ධයෙන් ඕරාන්හි වැසියන් විසින් අවිධිමත් හා තරමක් සමච්චල් කිරීමේ ප්‍රතිචාරයක් දක්වති. ඕරාන්හි ජනයා මුලදී “වසංගත ගැන අවිශ්වාස කළහ”,ජනතාවට අනතුරු ඇඟවීමට හෝ ඒ පිළිබඳව විශාල ගනුදෙනුවක් කිරීමට පාලකයන්ට අවශ්‍ය නැත. බුබොනික් වසංගතය ඕරානයට වැදුණද වෛද්‍ය බලධාරීන්ගේ උපදෙස් ගැනීම පාලකයෝ ප්රතික්ෂේප කරති. නගරයට කඩා වැදුණු වසංගතය මධ්‍යතන යුගයේ යුරෝපය අතුගා දැමූ බුබොනික් වසංගතය හෝ කළු මරණය බව ඉක්මනින් පැහැදිලි වේ. වසංගතය පාළනයකින් තොරව පැතිරේ. අවසානයේදී පාළකයෝ වසංගතයක් ප්‍රකාශ කරති. මිනිසුන් කලබල වීමට පටන් ගනී. නගරය අගුලු දමා ඇත. ආහාර සහ අනෙකුත් සැපයුම් අඩු මට්ටමක පවතී. සිල්ලර වෙළඳසැල් වලින් පිටත මිනිසුන් දිගු පෝලිම් වලට එක් වෙති. රෝහල් ධාරිතාවයෙන් පිරී ඇති බැවින් තාවකාලික රෝහල් නිර්මාණය වන්නේ කූඩාරම් සහ හිස් ක්‍රීඩාංගණ වලිනි. ප්‍රමාණවත් වෛද්‍ය සේවකයින් නොමැත. වෛද්‍යවරුන් වෙහෙසට පත්ව සිටින අතර ස්වේච්ඡා සේවකයන් අවශ්‍ යකෙරේ. සෑම සතියකම මරණ සංඛ්‍යාව විශාල ලෙස වර්ධනය වේ. ඕරාන්හි පූජනීය ස්ථාන හිස්ව යයි. ප්‍රාදේශීය පූජක පැනෙලූක්ස් පියතුමා නගර වැසියන්ට පවසන්නේ වසංගතය පැමිණියේ මිනිසා ගේ පාපයන් නිසා බවය. වසංගත බියෙන් අවමංගල්‍ය කටයුතු තහනම් කර ඇත. අවමංගල්‍ය කටයුතු නතර වන අතර ආදාහන ආරම්භ වේ.
වසංගතයෙන් මිනිස් අභිලාෂයන් හා සතුට අඩපණ වේ. මෙම රෝගය පුරවැසියාගෙන් පුරවැසියා දක්වා සම්ප්‍රේෂණය වන අතර සෑම වීථියකම භීතිය පැතිරෙයි. සෑම පුද්ගලයෙකුම මාරාන්තික රෝගයට තමන්ගේම ආකාරයෙන් ප්‍රතිචාර දක්වයි: සමහරු ඉරණම හමුවේ පරාජය භාර ගනිති. සමහරු ඉරණමට දොස් පවරති. සමහරු සියදිවි නසා ගැනීමට හෝ රහසිගතව නගරයෙන් පිටවීමට උත්සාහ කරති. වසංගතය නිසා නගර දොරටු වසා දමා නිරෝධායන පැනවීමෙන් නගර වැසියන් එකිනෙකාගෙන් හා බාහිර ලෝකයෙන් කපා දමනු ලැබේ. තත්වය නරක අතට හැරෙන අතර පලා යාමට උත්සාහ කරන පුද්ගලයින්ට බලධාරීන් වෙඩි තබයි. ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ කොල්ලය පාලනය කිරීම සඳහා ඔවුන් යුද නීතිය ප්‍රකාශ කරයි.
“වසංගතය අපේ නගරයට මුලින්ම ගෙන ආවේ පිටුවහල් කිරීමට” කියා කථකයා සඳහන් කරයි. මාස කිහිපයක් ගත වූ පසු, ඕරාන් පුරවැසියන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙකුට පෞද්ගලික දුක් වේදනා පිළිබඳ ආත්මාර්ථකාමී ඇල්ම නැති වී යයි. වසංගතය සාමූහික ව්‍යසනයක් ලෙස ඔවුන් පිළිගැනීමට පැමිණේ. ඔවුන් තම සමාජ වගකීමට මුහුන දී වසංගත විරෝධී ප්‍රයත්නයට එක් වෙති. අවසානයේදී මහාමාරිය නිම වෙයි. එහෙත් මිනිසුන් තවමත් අන්තරායෙන් මිදී නැත. ඒ මන්ද යත් යළිත් වරක් මහාමාරිය වසංගතයට හිස එසවීමේ හැකියාව තිබේ. කැමූ සඳහන් කළ පරිදි, “අප සෑම කෙනෙකුම තුළ වසංගතය ඇත; මිහිපිට කිසිවෙකු එයින් නිදහස් නොවේ. ”වසංගතය යනු මිනිසුන් විඳින දුක් වේදනා පිළිබඳ ඔහුගේ වංශකථාවයි.
කැමූ විශ්වාස කළේ අප විකාරරූපී / නිරර්ථක ලෝකයට එරෙහිව කැරලි ගැසිය යුතු බවයි. එය කල යුත්තේ බියගුලු සියදිවි නසාගැනීමෙන් හෝ ආගමික ඇදහිල්ලට පළා යාමෙන් නොව, අපගේ ජීවිත පිළිබඳ වගකීම භාර ගැනීමෙන්, අප අවට ඇති යහපත්කම හා අලංකාරය භුක්ති විඳීමෙන් සහ වෛෂයිකව අර්ථ විරහිත ලෝකයක අපේම අර්ථයක් නිර්මාණය කිරීමෙනි. මහාමාරිය නවකතාවේ වෛද්‍ය බර්නාඩ් රියූක්ස් කරන්නේ එයයි. කැමූගේ ආගන්තුකයා සහ මහාමාරිය එකම සංකල්පය නිරූපණය කරයි. විකාර රූපී මිනිසා සහ විකාර රූපී ලෝකයක් පිළිබඳ විස්තරයක් ඔහු ඉදිරිපත් කරයි. වසංගතය ද එක්තරා ආකාරයක විකාරයකි. කැමූට අනුව මිනිසෙකු ජීවත්වීමට පටන් ගන්නේ තම මරණය කල්තියාම තමාටම ප්‍රකාශ කර එහි ප්‍රතිවිපාක වටහා ගත් විට පමණි.
දෙවන ලෝක සංග්‍රාමයේදී 1940 දී නාසීන් පැරිසිය යටත් කර ගැනීම කැමූ දුටුවේය. ඔහු The Plague නවකතාව ලියන අතරතුර, ප්‍රංශ ප්‍රතිරෝධයේ නාසි විරෝධී භූගත සඟරාව වන කොම්බට් හි ප්‍රධාන කර්තෘවරයා විය. කැමූගේ ” මහාමාරිය “පශ්චාත් යුධ සමයේ ශ්‍රේෂ්ඨතම යුරෝපීය නවකතාව ලෙස විස්තර කෙරිණි. කැමූ ඔහුගේ මහාමාරිය නවකතාව වෙනුවෙන් 1957 දී සාහිත්‍ය සඳහා නොබෙල් ත්‍යාගය දිනාගත්තේය. ඔහු නොබෙල් සම්මානය ලැබූ දෙවන ලාබාලතමයා කැමූ විය.
කැමූ නාට්‍ය රචකයෙකුද විය. කැලිගියුලා යනු කැමූ විසින් රචිත නාට්‍යයකි. මෙම නාට්‍යය රෝමානු අධිරාජ්‍යයෙකු වූ කැලිගියුලා ගේ ඓතිහාසික චරිතය වටා ගෙතී තිබේ. කැලිගියුලා මිනීමැරීම සහ සියලු සාරධර්ම ක්‍රමානුකූලව විකෘති කිරීම සිදු කරයි. ඔහු තමා අවට ලෝකය අවතැන් කරයි. ඔහු මිත්‍රත්වය හා ආදරය ප්රතික්ෂේප කරයි. අවසානයේ ඔහු සොයා ගන්නා නිදහස යහපත් නොවේ. කැලිගියුලා මිය යාමට එකඟ වන්නේ කිසිවෙකුට තනිවම බේරා ගත නොහැකි බවත්, අනෙක් මිනිසුන්ට විරුද්ධව නිදහස් විය නොහැකි බවත් තේරුම් ගැනීම නිසාය. මෙම නාට්‍යය “බුද්ධියේ ඛේදවාචකයක්” වන්නේ අධිරාජ්‍යයාට තමාට විනාශ කිරීමේ අයිතිය ලබා නොදී අන් අයට ජීවත්වීමේ අයිතිය ප්රතික්ෂේප කළ නොහැකි බව වටහා ගැනීමට අපොහොසත් වන බැවින් බව කැමූ ප්‍රකාශ කලේය. කැමූ, කැලිගියුලා හි ‘විකාර රූපී ‘ යන පැවැත්මේ සංකල්පයේ සමහර අංග හෙළි කරන්නේ අධිරාජ්‍යයෙකු නිදහස සෙවීමේදී බලසම්පන්න හා මංමුලා සහගත ලෙස නිරූපණය කිරීමෙනි.The Possessed යනු 1959 දී කැමූ විසින් රචිත කොටස් තුනකින් යුත් නාට්‍යයකි. මෙය ෆියෝඩර් දොස්තයෙව්ස්කිගේ 1872 නවකතාව වන ද පොසෙස්ඩ් නම් නාට්‍යයේ අනුවර්තනයකි. කැමූ Nihilism හෙවත් හෙවත් ශුන්‍යවාදය හෙළා දුටු අතර දොස්තයෙව්ස්කිගේ කෘතිය ශුන්‍යවාදයේ විනාශකාරී බලපෑම් පිළිබඳ අනාවැකියක් ලෙස සැලකීය. දෙවියෙකු නොමැති නම් ජීවිතය අර්ථ විරහිත බව ෆියෝඩර් දොස්තයෙව්ස්කි පැවසීය. නොපෙනෙන දෙවියෙකු කෙරෙහි රුසියානු නවකතාකරුවාගේ ඇදහිල්ල සමඟ ඔහුට එකඟ විය නොහැකි වූ අතර, කැමූට හැඟුනේ දොස්තයෙව්ස්කි උදාසීන විශ්වයක මිනිසාගේ පැවැත්මේ ඛේදවාචකය ඒත්තු ගැන්වූ බවය. කැමූ පසුව පැවසූ පරිදි, “19 වන සියවසේ සැබෑ අනාගතවක්තෘවරයා වූයේ කාල් මාක්ස් නොව දොස්තයෙව්ස්කි ය. ඔහුගේ Cross Purpose නාට්‍යය මිනිසාගේ විකාර රූපී නිරර්ථකයන්ට එකඟ වීම සහ ප්රතික්ෂේප කිරීම අතර ආතතිය පිලිබඳවය. තම අනන්‍යතාවය හෙළි නොකර තම මව සහ සහෝදරිය වෙත එන මිනිසෙකුගේ ඛේදවාචකය කැමූ නාටකාකාර ලෙස විග්‍රහ කරයි. කැමූ සිය ප්‍රධාන නාට්‍යමය සාර්ථකත්වය ලබාගත්තේ විලියම් ෆෝක්නර්ගේ සහ ෆියෝඩර් දොස්තයෙව්ස්කිගේ ‘ නවකතා වල වේදිකා අනුවර්තනයන් සමඟය.
1954 දී ඇල්ජීරියානු නිදහස් යුද්ධය ආරම්භ වූ විට එය කැමූට සදාචාරාත්මක උභතෝකෝටිකයක් ඉදිරිපත් කළේය. ප්‍රංශ යටත් විජිත අගතිය කෙරෙහි ඔහු තුළ ඇති වූ අප්‍රසාදය සහ අරාබිවරුන් කෙරෙහි ඔහු දැක්වූ අනුකම්පාව නොතකා, කැමූ සිය ජීවිතයේ අවසානය දක්වාම විශ්වාස කළේ ඇල්ජීරියාව ප්‍රංශයේ කොටසක් විය යුතු බවයි. ඔහු ත්‍රස්තවාදය ප්‍රතික්ශේප කලේය. දෘෂ්ටිවාදයක් සඳහා. ඝාතන කිරීම ඔහු අනුමත කලේ නැත.
ඕනෑම ආකාරයක හිංසනයකට, අයුක්තියකට හෝ මිනිස් තත්වයට අගෞරව කරන ඕනෑම දෙයකට එරෙහිව කැරලි ගැසීම සම්බන්ධයෙන් කැමූස් ප්‍රසිද්ධ විය. කැමූ ගේ කාර්යයන් බොහෝ විට යුක්තිය, නිදහස සහ කැරැල්ල යන තේමාවන් මත ස්පර්ශ විය. හිරෝෂිමා ,නගසාකි න්‍යෂ්ටික බෝම්බ ප්‍රහාර වලට ඔහු විරෝධතාව දැක්වීය. කැමූ 1956 හංගේරියානු නැගිටීම වෙනුවෙන් ප්‍රසිද්ධියේ පෙනී සිටි අතර සෝවියට් ක්‍රියාවන් දැඩි ලෙස විවේචනය කළේය. කැමූ පැහැදිලි දෘෂ්ටි කෝණයකින් මිනිස් හෘදය සාක්ෂියේ ගැටලු ආලෝකමත් කලේය.
ඇල්බෙයා කැමූ 1960 ජනවාරි 4 වන දින මෝටර් රථ අනතුරකින් මිය ගියේය. කැමූස්ගේ දේහය තැන්පත් කරනු ලැබුවේ ඔහු ජීවත් වූ ප්‍රංශයේ වෝක්ලූස් හි ලූර්මරින් සුසාන භූමියේ ය. ඇල්බෙයා කැමූ යනු අද ලෝකයේ ඇගයීමට ලක් වූ යුරෝපීය ලේඛකයන්ගෙන් කෙනෙකි. ප්‍රචණ්ඩත්වය, මිනිස් ජීවිතයේ විකාර රූපී බව සහ නූතන පුද්ගලයාගේ සදාචාරාත්මක උදාසීනත්වය ඔහුගේ කෘති වලින් හෙළි වෙයි. කැමූ විසිවන සියවසේ කැපී පෙනෙන චරිතයක් ලෙස යළිත් මතුවෙමින් තිබේ.